Het is de tijd van het jaar waarin kinderen uit groep 8 zich gaan aanmelden bij een middelbare school. Omdat we volgend jaar in Cadaqués gaan wonen, proberen we ons tijdig aan te melden bij de enige middelbare school in het dorp. Dat is alleen niet zo gemakkelijk als je niet ter plekke bent.

Als je van plan bent om een tijdje in het buitenland te gaan wonen, dan is het eerste dat je nodig hebt: een huis op de plaats van bestemming. Ik had best een romantisch beeld van een huis aan zee. Als we op vakantie zijn in Cadaqués, dan zitten we meestal in een appartement op de hoogste plek van het dorp. Je hebt er een waanzinnig uitzicht over de baai tussen de vuurtoren van Cap de Creus en die van Cala Nans. Zoiets leek me wel leuk voor onze tijdelijke woonplek, hoewel een huis op het strand ook niet verkeerd klonk. En misschien een zwembad erbij? Als je dan toch in een ansichtkaart gaat wonen, dan moet je het goed doen.

Mijn korte verhaal Herinneringen is in december 2021 verkozen tot het Verhaal van de Maand, in de gelijknamige, doorlopende schrijfwedstrijd van korte verhalen. Zo leuk! Ze hebben er ook een luisterverhaal van gemaakt, dus je kunt het ook luisteren in plaats van lezen.

Op de laatste zaterdag van de herfstvakantie stonden we op het treinstation van Toulouse, nadat we een week lang de gouden bruiloft van mijn ouders hadden gevierd in hun huis in Daumazan-sur-Arize. Het was een Kerstfeest XL geweest, met het hele gezin met aanhang, maar dan in een heerlijk zonnetje. Met een blos op de wangen en fijne, nieuwe herinneringen hadden we afscheid van elkaar genomen. Jantien, Tom en Tijs gingen met de auto naar huis, Pek, Mila en ik met de trein. ‘Wie het eerste thuis is,’ had ik nog geappt.

Omdat steeds opnieuw blijkt dat het leven vrij kort is en dat je beter maar zo veel mogelijk geniet van de tijd die je gegund is, hebben we onszelf een nieuw avontuur in het vooruitzicht gesteld. We gaan een jaar in Cadaqués wonen. Hup, meteen de kogel door de kerk, voor wie het nog niet wist.

Op vakantie gaan brengt dit jaar extra uitdagingen met zich mee. Nederland kleurde in drie weken van groen naar donkerrood en verschillende landen veranderden hun inreisvoorwaarden mee. In Duitsland moet je nu zelfs eerst tien dagen in quarantaine voor je aan je vakantie kunt beginnen. In de weken voor vertrek checkten we dagelijks of we nog welkom waren in België, Luxemburg, Frankrijk en Spanje, want dat waren de grenzen die we moesten passeren. We begonnen elke zin over de vakantie met ‘áls we kunnen gaan, dan…’, alsof we er zelf niet helemaal in geloofden.

‘Hebben ze hier wifi?’ vroeg Mila.
We stonden op een smal paadje op zo’n 2300 meter hoogte. Zojuist hadden we een flinke pas beklommen en onze handen gedipt in de bron van de Reuss. Het meertje lag ingebed tussen puntige, kale rotsen die nonchalant bedekt waren met alle maten losse stenen. Alsof iemand een reuze knikkerzak had omgekieperd. De lucht was net zo grijs als de steenlawine waartussen we ons bevonden. Jantien werkte met een frons op haar gezicht een mueslireep naar binnen, Mila poseerde voor een foto. Met haar knalrode fleecejas haalde ze de depressie enigszins uit de lucht, maar niet genoeg om langer te blijven.

Een fictief verhaal over de toekomst. Het begint zo: ‘Er kriebelt iets langs haar gezicht. Eerst vermengt het zich met haar droom - de baard van haar man die tegen haar aan ligt - maar als Madelon door haar wimpers gluurt, ziet ze de tevreden blik van haar kat die zich als een koningin op haar borst heeft genesteld. Geen baard, geen man. Natuurlijk niet. Zuchtend richt ze zich half op en duwt de kat zachtjes van zich af. Naast haar op de bank liggen opengeslagen fotoboeken en brieven uit de begintijd van hun relatie…’

In berghutten wordt het ontbijt geserveerd tussen 7.00 en 8.00 uur. Mila kon dat maar moeilijk geloven en bedelde onder het mom van ‘maar het is toch vakántie?’ naar een langere uitslaaptijd. We zeiden dat ze dat maar moest regelen met de huttenwaard, maar zo nodig hoefde het nu ook weer niet. Dus schoven we om 7.30 uur netjes aan bij het ontbijt en stonden we een uur later buiten, onze rugzakken behangen met fris uitgewassen sokken en ondergoed dat in de nacht nog niet gedroogd was. Iedereen was al weg. Er waren alleen de bergen met hun uitdagende toppen en het adembenemende uitzicht over het dal waar we die dag doorheen zouden lopen. De zon scheen.

In augustus 2020 liepen Jantien (zus), Mila (dochter) en ik een deel van de Vier Quellen Weg in de Zwitserse Alpen. Het was Mila’s eerste bergwandeltocht. In deze blogpost vertel ik over hoe we ons hierop hebben voorbereid in tijden van corona en hoe de eerste dag van onze tocht verliep. De rest komt later!

Ik werd vanochtend wakker in een tent. In de huiskamer. We zouden dit weekend eigenlijk in de Ardennen zitten met mijn zus, omdat we een milde vorm van bergwandelen op Mila wilden uitproberen. Kijken of ze het leuk vindt om in de toekomst een trektocht in de Pyreneeën te maken. Lekker met een rugzak op door de bergen kuieren. Maar ja, de toekomst. Die is wat onzeker op het moment.

De Vlaamse Taaltelefoon riep vorige week het woord ‘hoestschaamte’ uit tot Woord van de week. Het coronavirus besmet namelijk niet alleen mensen, maar ook onze taal. Ik kan me heel goed vinden in het woord hoestschaamte. Sterker nog, sinds ik weet dat het woord bestaat heb ik er zelf last van.

Ik heb soms moeite met dingen weggooien, omdat ik niet weet hóe ik ze moet weggooien. Dat klinkt alsof ik achterlijk ben, maar dingen weggooien is de laatste jaren getransformeerd tot een activiteit waarvoor je gestudeerd moet hebben om het goed te kunnen doen. En ik wil de dingen graag goed doen, want ik ben een heel braaf mens. Daarnaast ben ik geraakt door al die filmpjes van stranden vol plastic en de gehele afvalproblematiek. Want laten we wel wezen: het slaat nergens op dat afval het meest geproduceerde goed van de mens is. De makers van Wall-E hadden dat goed gezien.

Altijd als ik op fietsvakantie ga, besef ik weer hoe weinig spullen je nodig hebt om te leven. Alles past makkelijk in een paar fietstassen. Zelfs een (tent)dak en een provisorische keuken kunnen erin. De eisen die je aan hygiëne stelt worden wat losser. Dat t-shirt kan best nog een dag aan en die onderbroek was je ‘s avonds even gauw onder de kraan. Dat soort dingen. Gewoon niet zo moeilijk doen.

Als je het paradijs hebt ontdekt, moet je er dan wel over schrijven? Die gedachte houdt me bezig sinds we op Amami Ōshima zijn geweest. Het gevaar bestaat dat een paradijs verandert in een overvol toeristenoord als te veel mensen er weet van hebben. Dat ruige kustlijnen veranderen in boulevards met hoge hotels, dat lege witte stranden vollopen met roodverbrande lijven en plastic opblaasbanden en dat fastfoodketens de traditionele keuken verdringen. Nu is de reikwijdte van mijn blog te overzien en als jullie beloven om er niet en masse heen te gaan, dan loopt het vast niet zo’n vaart. En anders bij deze op voorhand mijn excuses aan de bevolking van Amami Ōshima voor wat ik nu ga schrijven. 

Toen we onze trip aan het plannen waren, leek het ons leuk om ook in een ryokan te overnachten. Dat wordt ook overal aangeraden: overnacht in een ryokan, want dat is zo ‘typisch Japans’. Meestal staat erbij dat het de ultieme Japanervaring is die je niet mag missen. Nou okee, we boekten dus twee nachten in een ryokan in de bergen bij Kyoto.

Na ruim twee weken Japan (Tokyo - Kyoto - Hiroshima) is het nog steeds bloedheet hier. We zweten op plekken waarvan we niet wisten dat je er kon zweten. Als je te lang buiten blijft, verander je in een plasje. Al weken is hier een hittegolf aan de gang die zelfs de Japanners wat extreem vinden. We passen ons programma erop aan. Niet lang buiten lopen, of hoppen van de ene binnenplek naar de andere. Een natte handdoek in je nek helpt eventjes en een paraplu houdt de heftigste zon tegen. Ja, het is hard werken, zo’n vakantie, maar we slaan ons er doorheen. 

Vóór Hiroshima verbleven we vijf dagen in en rond Kyoto. Ik heb weer een lijstje gemaakt van Opvallende Zaken en wat leuke to do’s in Kyoto. 

‘Voel jij dat ook Mila, of heb ik te veel sake gedronken?’ Ik stond in de toiletruimte op de 52e verdieping van het Park Hyatt Hotel in Tokyo en het hele gebouw ging heen en weer. Eerst dacht ik dat het aan mij lag. Ik was in nogal een euforische stemming én had een paar glaasjes sake achter de kiezen. Dan vind je het totaal niet vreemd als de boel om je heen onnatuurlijk beweegt. 

We zijn nu vier dagen in Tokyo en tot nu toe ben ik de enige roodharige die hier rondloopt. Dat valt op. En zo zijn er nog heel wat meer dingen die opvallen. Ik heb een lijstje gemaakt van wat ervaringen en bevindingen tot nu toe.