De Natuurkampeerterreinen bestonden 50 jaar en dat werd gevierd met een groot evenement op de Hoge Veluwe. Als oud-medewerker mocht ik erbij zijn. In de middag deed ik mee aan een workshop Bosbaden, waar ik al vaker van had gehoord en waar ik nieuwsgierig naar was. Bosbaden gaat niet over een bad nemen in een het bos – het bos is zélf het bad. Maar, vroeg ik mij af, hoe is dit anders dan gewoon een boswandeling maken?

Al een paar jaar loop ik met het plan om van Facebook af te gaan. Niet dat ik er dagelijks aan denk, de gedachte zweeft gewoon af en toe voorbij. Ik kijk nog maar weinig op Facebook, de posts die ik plaats komen rechtstreeks van Instagram en veel vrienden zijn al lang weg. Of in elk geval net zo inactief als ik. De laatste tijd is mijn behoefte om eraf te gaan enorm toegenomen. Hoe zou dat komen? En hoe ben ik te werk gegaan? Een stappenplan!

Op onze laatste wandeldag in de Schotse Hooglanden beklimmen we Ben Nevis, ofwel, the Ben. Het is de hoogste berg van de UK en we hebben geluk: de top is op deze dag níet in mist gehuld. Als toetje nemen we een duik in een heel koud meer en dan is het hup hup, gauw naar beneden om de bus te halen. Om de trein te halen. Om de boot te halen. Dag West Highland Way!

Op dag 5 en 6 van de WHW lopen we van King’s House via Kinglochleven naar de voet van Ben Nevis, de hoogste berg van de UK. We beklimmen de Devil’s Staircase en bereiken het hoogste punt van de route. We maken nieuwe vrienden en slapen in een verward huis.

Op dag 3 en 4 van de WHW lopen we van Rowardennan naar de stamkroeg van Rob Roy. We nemen afscheid van Loch Lomond én onze Deense vriend, en zetten de eerste stappen in de Schotse Hooglanden. Ik vind een paar wandelstokken en we komen langs de plek waar Hagrid’s hut stond in de Harry Potter-films.

In september 2024 liepen Karima, Ilke en ik Schotlands beroemdste wandelroute: de West Highland Way. Deze reis beschrijf ik in vier delen. In dit eerste deel lopen we van Milngavie (Mullguy!) naar Rowardennan, door sprookjesachtige bossen en langs het grootste meer van Schotland. We ontmoeten grappige Schotten en een Deense prins.

Nog maar vijf dagen en dan gaan we naar huis. De afgelopen weken in ons Hollywoodhuis gingen bizar snel. Veel vrienden kwamen logeren. Het was bijzonder om ‘ons’ Cadaqués met ze te delen. En om te zien hoe zij daar op hun beurt weer van genoten. En nu zijn het dagen van afscheid. Van niet willen vertrekken, maar ook weer wel.

Vorige week zaten we te eten bij restaurant Es Baluard, toen we rond 22.00 uur een brandweerwagen met loeiende sirenes aan de overkant van de baai zagen rijden.
‘Die gaat vast een kat redden,’ zei Pek. Want meestal gebeurt er niet zo veel in dit dorp. Dat wil zeggen: meestal gebeurt er ogenschíjnlijk niet zo veel in dit dorp. Maar hoe langer we hier wonen, hoe meer scheurtjes we ontdekken in het sprookjesachtige uiterlijk van dit toeristenwalhalla.

In de baai van Platja d’en Pere Fet zie ik ze voor het eerst. Duizenden kwallen die, gevangen in de maalstroom van de branding, op het stenige strand worden gekwakt. Een soort kwallensoep waar iemand met een mixer doorheen gaat. En dat uren achter elkaar. Een deel van de kwallen ligt al te ontbinden op het strand. De combinatie van de geur die daarbij vrijkomt en die enorme hoeveelheid kwallen die nog door de branding wordt gedraaid, maakt me misselijk. Waarom zijn het er zoveel?

De ober heeft de gashaard achter mijn stoel aangestoken en meteen wordt het een stuk aangenamer. De warmte voelt als een mooie voorjaarsdag op het strand met de zon op je rug. Precies goed. Ik doe net alsof ik in mijn tasje op mijn telefoon kijk. Intussen raak ik het witte doosje aan dat onderin is weggestopt. Straks ga ik het doen, hier in dit restaurant.

Ik lig wakker en luister naar hoe de wind ons huis probeert af te breken. Dit is al de vierde nacht waarin het aanhoudende suizen en fluiten wordt afgewisseld met agressieve beuken tegen de muren. Bij het raam klappert iets. Ik vraag me af of de shutters wel goed dichtzitten, maar ik ben te slaperig om het te controleren. Ergens in het gebouw klinkt gebonk, alsof een ijzeren poort steeds wordt dichtgegooid. Ik moet denken aan die scène in Home Alone, waarin Kevin de cv-ketel aanziet voor een metalen monster met een happende vuurbek. De wind heeft ons huis in zo’n monster veranderd. Eentje dat kermt, piept en rammelt. Ik hoop maar dat alle onderdelen blijven zitten.

Afgelopen donderdag, op 5 januari, kwamen de drie koningen - els Reis Mags d’Orient (de wijze koningen uit het oosten) - aan in Cadaqués. Op een feestelijk verlichte speedboot, begeleid door vuurpijlen, kwamen ze om de hoek van de baai gevaren. Kinderen met lampionnen stonden op de Platja Gran, het grote strand, opgewonden te roepen bij de zes vuurtjes die eerder waren ontstoken om de koningen de goede kant op te leiden. Aan de overkant van de baai begon een politiesirene te loeien en een stoet met dansers en drie wagens met enorme tronen erop bewoog zich onze kant op. Pek, Mila en ik stonden op een muurtje langs de kade en we wisten haast niet waar we moesten kijken.

De programmeur van het kleine theater in Cadaqués vroeg of ik mee wilde doen aan zijn Open Podium. Een vriendin deed ook mee, en de toekomst van het theater hing ervan af. Dat zei hij waarschijnlijk bij elke voorstelling. Ik schreef een gedicht in het Engels en vertaalde het naar het Catalaans. En dat las ik voor. Het ging goed. Hier vind je beide versies.

Op een zonnige zondagochtend besluit ik de Muntanya Negra te beklimmen. De Zwarte Berg. Alleen al vanwege de naam lijkt het me de onderneming waard. Ik heb de app Komoot gedownload en volg de route op mijn telefoon. Het is nog vroeg, want de klok is deze nacht een uur achteruitgegaan. Dat uur kan ik precies gebruiken om boven op de berg te komen.

In Cadaqués wordt Catalaans gesproken. Spaans is hier een tweederangstaal, want de Cadaquesencs voelen zich verre van verwant aan Spanje. De onafhankelijkheidsvlag wappert hier aan elke lantaarnpaal. Dus leren Mila en ik Catalaans. Mila om op school mee te komen en ik om me een beetje Catalaan te voelen. Of Cadaquesenc.

Afgelopen woensdag was Mila’s eerste schooldag in de eerste klas van de lokale, Catalaanse middelbare school in Cadaqués. Die begon met een welkomstpraatje voor de 78 leerlingen (van de hele school!) en hun ouders. We zaten op houten banken in de gymzaal, en het er was zo’n 40 graden. Vlak voordat we naar binnengingen had een moeder van een meisje uit Mila’s klas een poging gedaan om Mila voor te stellen aan haar klasgenoten door iedereen aan te wijzen en heel hard hun naam te roepen. En af en toe riep ze ‘Dit is Mila en ze spreekt geen Catalaans.’ Zoals dat met tieners gaat, keek iedereen een beetje schaapachtig onze kant op.

Vanochtend was ik speciaal uit bed gekomen om de zon te zien opkomen uit de zee. Nou ja, ik was redelijk vroeg wakker en ik dacht: ‘Hee, misschien kan ik de zon zien opkomen.’ Dus ik verruilde mijn bed voor het brede balkon van ons vakantieappartement bij Carpe Diem, waar we verblijven tot we half september ons ‘eigen’ appartement kunnen betrekken in Cadaqués. Vanaf het balkon kon ik de hele baai overzien. Eerst dacht ik dat ik te laat was voor de zonsopkomst, want het was al behoorlijk licht. Door de dikke wolken die het lichte blauw van de hemel blokkeerden, had ik geen idee of de zon achter die wolken of nog onder de horizon was.

Ik heb altijd gedacht dat ik absoluut niet kon zingen. Niet dat ik dat heel erg vond, het was gewoon een gegeven waar ik verder prima mee kon leven. Als er een keer gezongen moest worden, dan mompelde ik zachtjes mee. Of dat in of uit de maat was, dat wist ik niet zo goed. Ik zorgde er voornamelijk voor dat niemand het echt kon horen.

Er is een aflevering van Friends die op verschillende momenten in mijn leven door mijn hoofd schiet. Of eigenlijk een heel specifiek fragment: Rachel zit met Chandler en Joey op de welbekende bank in hun stamkroeg, waar ze zelf werkt op dat moment. Ze haat haar werk en wil liever een baan in de mode, maar onderneemt niet echt iets in die richting. Als ze wederom hierover zit te klagen, volgt het volgende gesprek…

Ik sta in het straatje van de school in Cadaqués en kijk naar de kinderen die het schoolplein op lopen. Met mijn rug leun ik tegen een muurtje dat, zoals alle muurtjes hier, bestaat uit gestapelde leistenen die uit de rotsen in de omgeving zijn gehakt. Ik tik wat op mijn telefoon, zodat ik hopelijk niet al te veel als een stalker over kom. Wat me voornamelijk opvalt, is dat bijna alle kinderen een rugzak van Eastpack hebben. In verschillende kleuren, maar verder exact hetzelfde model. Sommige jongens hebben een ander merk bij zich, maar die hebben nog niet door dat dat eigenlijk niet de bedoeling is. Verder hebben ze allemaal een mondkapje onder hun kin hangen en zien ze eruit als de pubers in Nederland, maar dan met overwegend zwart of bruin haar.