De afgelopen vijftien jaar zijn we, schat ik, acht of negen keer op vakantie geweest in Cadaqués. Bijna al die keren verbleven we in hetzelfde hotelcomplex. Ik weet niet of dat het goede woord is voor een plek met huisjes, appartementen, een zwembad, een bar, een restaurant en een waanzinnig uitzicht, maar laten we het even daar op houden. Met de Catalaanse eigenaren, Francesc en Marina, hebben we inmiddels een leuke band opgebouwd. En Marina is een hele fijne steun en toeverlaat in onze voorbereidingen voor ons schooljaar in Cadaqués. Niet alleen bracht ze ons in contact met een bevriende makelaar (die ons onlangs nog een heel mooi aanbod deed, maar daarover meer in mijn nieuwsbrief), ook heeft ze allerlei superhandige inside information over het leven in Cadaqués. Wat ook leuk is: hun zoon Gérard is even oud als Mila. Dat betekent dat Mila na de zomer bij hem in de klas komt, want er is maar één eerste klas op deze school van 112 leerlingen.
Via Marina weet ik inmiddels dat de kinderen daar amper Engels spreken, maar dat ze wel super behulpzaam zijn als er nieuwe kinderen in de klas komen. Vorig jaar is er een meisje uit Argentinië verhuisd naar Cadaqués en haar klasgenoten hebben haar heel goed geholpen met het Catalaans. Dat is van die geruststellende achtergrondinformatie, die je niet kunt terugvinden op de website van de school. En ook niet als je de directrice van de school mailt.
Die had ik in oktober al gemaild, want het leek me handig om onze komst naar Cadaqués ruim van tevoren aan te kondigen, ook vanwege allerlei papierwerk dat er misschien bij zou komen kijken. Mijn mail was iets in de trant van: ‘Wij zijn die en die en we komen volgend jaar in jullie mooie dorp wonen en Mila wil dan graag naar jullie school.’ Hoe dat allemaal werkte en of we misschien via Zoom even kennis konden maken. Ik schreef het bericht in het Spaans, met de verontschuldiging dat ik (nog) geen Catalaans sprak. Maar daar zouden we aan gaan werken, hartelijke groet.
Twee dagen later kreeg ik een reactie. In het Catalaans. Terwijl elke Catalaan ook heus wel Spaans spreekt. Het was een heel kort bericht dat zich met de hulp van Google Translate liet vertalen als: ‘Volgens de Catalaanse wet zijn we verplicht om leerlingen die staan ingeschreven bij het gemeenteregister les te geven.’ Dus we moesten ons daar inschrijven. En dan moesten we in februari maar contact opnemen voor de rest van de inschrijvingsprocedure. Salut.
Niks geen welkom of wat leuk dat jullie hier komen wonen. Niks geen kennismaking via Zoom. Ik werd op mijn buitenlandse vingers getikt. Het was niet zo dat mensen ons met vlaggetjes stonden op te wachten. En ik kon ook niet zomaar met mijn informele, Hollandse zelf de etiketten van de Catalaanse cultuur schenden. Want ook dat werd duidelijk uit die ene leerzame mail: we spreken hier geen Spaans, maar Catalaans. Ik moet toegeven dat ik even uit het lood geslagen was van deze mail. Maar inmiddels zie ik ook wel in dat een kennismaking per e-mail niet per se handig is, vooral vanwege de taal- en cultuurverschillen. Het is zo’n klassiek fragment uit ‘Ik vertrek’: Je bent zelf heel ingenomen met je besluit om je in een andere cultuur te vestigen, maar voor de mensen daar ben je gewoon een van de velen voorbijgangers in hun leven. En ook nog eens: een vreemdeling, die misschien de nodige problemen met zich meebrengt.
Inmiddels komen we dichter bij het moment dat we Mila zouden moeten aanmelden op de school. Twee weken geleden heb ik de directrice daar nog eens over gemaild (in het Catalaans deze keer!), want we weten nog steeds niet hoe dat precies werkt. We weten alleen dat we moeten zijn ingeschreven in het gemeenteregister (el padró municipal). Daar zijn we mee bezig, met de hulp van een Nederlands-Catalaanse boekhouder, maar of dat op tijd lukt, is nog maar de vraag. Voorlopig hebben we nog geen reactie van de schooldirectrice. Dat kan natuurlijk komen doordat het carnavalstijd is. Of misschien begrijpt ze mijn huis-tuin-en-keuken Catalaans niet. Of ik moet gewoon niet zo ongeduldig zijn.
Ik hou mezelf voor dat we Mila ook heus wel iets later kunnen aanmelden. Maar omdat dat ook een heel erg Nederlandse gedachte is (afwijken van het systeem moet kunnen als dat logisch is), schrijven we Mila voor de zekerheid toch ook maar in voor een Utrechtse middelbare school. Voor de leerplicht staat ze dan in elk geval érgens ingeschreven, dat is sowieso een fijn idee. En als het plan Cadaqués om onvoorziene redenen niet zou lukken, dan heeft Mila alsnog een fijne school om naartoe te kunnen in Utrecht. Maar we gaan natuurlijk gewoon naar Cadaqués.
En de directrice mailt morgen terug.