‘Voel jij dat ook Mila, of heb ik te veel sake gedronken?’ Ik stond in de toiletruimte op de 52e verdieping van het Park Hyatt Hotel in Tokyo en het hele gebouw ging heen en weer. Eerst dacht ik dat het aan mij lag. Ik was in nogal een euforische stemming én had een paar glaasjes sake achter de kiezen. Dan vind je het totaal niet vreemd als de boel om je heen onnatuurlijk beweegt.
‘Ja, ik voel het ook! Wat ís dat?’ klonk het vanachter de toiletdeur. Okee, het lag niet aan mij. Het gebouw bewoog en niet zo’n beetje ook. We zaten in een van de hoogste gebouwen van Tokyo en er was een aardbeving. Ja, een aardbeving. Best een flinke, vertelde de ober die later aan tafel kwam informeren of we niet ongerust waren. Ik vond het vrij komisch allemaal, maar dat lag vast aan die sake. Het komt gemiddeld één keer per week voor, voegde de ober eraantoe. Dus echt bijzonder was het niet. Dat was geruststellend, maar ook een klein beetje jammer.
Op zich kon die aardbeving me gestolen worden. Ik had sowieso een topavond. We waren in het hotel waar mijn allerlievelingsfilm, Lost in Translation, is opgenomen, waar Bob Harris (Bill Murray) in de hotelbar de twintig jaar jongere Charlotte (Scarlett Johansson) ontmoet. Of ja, éigenlijk ontmoeten ze elkaar in de lift (voor de diehard-fans), maar die hotelbar speelt een belangrijke rol in de film. Al is het alleen al vanwege de prachtige sfeer die er hangt, die maakt dat je meteen zin krijgt om je koffer in te pakken en op reis te gaan.
Wij waren al op reis en een avond in de New York Bar, zoals de befaamde hotelbar heet, leek ons een leuke aanvulling op ons programma. Of in mijn geval: een buitenkans om de film ‘in het echt’ mee te maken. De bar zelf bleek helaas een leeftijdrestrictie te hebben: onder de twintig kom je er niet in. Dus reserveerden we een tafeltje in de New York Grill op dezelfde verdieping. Dan waren we tenminste in de buurt.
Bill Murray en Scarlett Johansson zijn mijn lievelingsacteurs. Als er filmsterren zijn die ik graag live zou willen ontmoeten dan zijn het die twee. Niet dat ik daar van alles voor over heb, maar áls ik zou mogen kiezen, dan Bill en Scarlett. Dat is begonnen met Lost in translation, waar ze zo perfect in passen. De wisselwerking tussen hen beiden en tussen hen en de stad is subliem uitgevoerd. Tokyo is het aantrekkelijke, vervreemdende decor waartegen de subtiele onwikkeling van de relatie tussen de filmster uit vervlogen tijden (Bob) en de jonge filosofe (Charlotte) zich afspeelt. En dat begint dus in dat hotel. In die bar.
Die bar bleek in open verbinding te staan met het grillrestaurant. Dat kregen we pas door bij het dessert, toen de jazzband in de bar begon te spelen. We waren al heel blij, want het eten was heerlijk, de bediening was superaardig en het uitzicht over de stad vanaf die 52e verdieping was magistraal. De jazzband maakte het af.
Of nee, bíjna af. Toen ik het toilet zocht bleek ik dóór de New York Bar te moeten, langs de jazzband met dat uitzicht over Tokyo erachter, langs de stoelen waar Scarlett en Bill hebben gezeten. Ik liep zo de film in. En toen was het echt af. Ik was een beetje star struck, maar dan met een locatie, werd ter plekke verliefd op de wereld. Ja, het was goed zo.
En toen kwam die aardbeving er nog achteraan.
—
Wil je geen enkele post van de astronaut missen? Schrijf je dan in voor de nieuwsbrief.