Het gaat slecht met de insecten in Nederland. Dat hoor je de laatste tijd nogal vaak. Ja, denk ik dan. Het gaat slecht met de insecten, behálve met de luis (en de eikenprocessierups, en de teek, en nog wat vage nieuwe muggensoorten die prima gedijen in ons semi-tropische landje). Waar andere insecten massaal het loodje leggen, is de luis bezig met een heuse opmars. Tenminste, rond ons huis. Ik weet niet wat de wetenschap ervan zegt, maar in mijn leven zijn er veel meer luizen dan, zeg, vijf jaar geleden.

Laatst stond ik bij de bakker voor een aardbeientaart.
‘Hebben jullie iets te vieren?’ vroeg de bakker.
‘Nee,’ zei ik, ‘we hebben gewoon zin in taart.’
‘Dat is de beste reden’, zei hij opgewekt, ‘want het leven kan zo voorbij zijn.’ Een familielid van hem bleek de dag ervoor overleden te zijn. ‘Dus als je zin hebt in taart, dan neem je gewoon taart.’

We hadden natuurlijk ook gewoon thuis kunnen blijven. Alles riep om thuisblijven. In de eerste plaats was het al zes uur geweest en we hadden geen eten in huis. We moesten alle spullen nog bij elkaar zoeken. De meeste daarvan lagen verborgen achter de schuifdeuren in de logeerkamer, die onbereikbaar waren vanwege oude matrassen, fitnessapparaten, volle wasmanden en een half ingestorte hut. De gedachte om daar tussendoor te moeten manoeuvreren op zoek naar slaapmatjes en fietstassen bezorgde me al slappe knieën. Los daarvan zou het ook nog eens maar 3 graden worden ‘s nachts. 

Lichamelijke ongemakken behoren tot de grootste taboes die er bestaan. Probeer op een feestje maar eens over soa’s te beginnen. Of leg je zweetvoetenprobleem een keer aan je collega’s voor. Grote kans dat die bij de volgende koffiepauze aan een andere tafel gaan zitten. Maar intussen wordt er heel wat af gegoogeld over incontinentie, klotsende oksels en eeltknobbels. En dat zijn dan nog de minst erge aandoeningen.

Als startende zzp-er ben ik (natuurlijk) volstrekt slecht voorbereid op ziektes en ander onheil. De vrijheid van het zelfstandig ondernemen is heerlijk. Ik sta op wanneer ik er zin in heb. Ik bepaal zelf wanneer ik werk en wáár ik werk (meestal in onze werkkamer, soms aan de keukentafel). Ik sla het woon-werkverkeer lekker over. Ik heb nooit te weinig vakantiedagen. Ik drink alleen maar goeie koffie. Dat soort dingen. Maar wat gebeurt er als je dochter ineens een paar weken ziek thuis is?

Laatst was ik op een Pecha Kucha Night in Utrecht, waar elf sprekers in ongeveer zes minuten vertelden over waar ze mee bezig zijn in hun leven. Twee vrouwen vielen me op, omdat hun werkzaamheden voortkwamen uit onzekerheid over hun eigen lichaam. De een probeerde deze onzekerheid te overwinnen door bloempotten en vaasjes te maken in de vorm van vrouwenlichamen. Ze zei hierover: ‘Ik vind die vormen heel mooi, maar waarom vind ik die vormen bij mezelf dan niet mooi?’

Een dag voordat we op vakantie gingen naar onze lievelingsplek in Spanje, zag ik op Facebook een filmpje voorbijkomen met de titel: ‘Flash floods in Cadaqués, Girona NE Spain last night’. Op het filmpje zag je een enorme hoeveelheid water met een noodgang door een straat komen, zich niets aantrekkend van de geparkeerde auto’s en brommers. Mijn eerste gedachte was: Oh-Mijn-God, dit is Cadaqués, hier gaan we morgen heen.

Vroeger hadden wij een regenton in de tuin. Een groene van kunststof, met een houten deksel erop. Hij was verbonden aan een regenpijp, die was verbonden met een dakgoot, die was bevestigd aan het dakje van het open schuurtje waar het hout voor de open haard werd drooggehouden. In verhouding met het mini-houthuisje was het een enorme regenton. Mijn ouders schepten met een gieter water uit de ton voor de planten in de tuin. Soms hielp ik mee, of gebruikte ik het water uit de ton om riviertjes te maken in de zandbak.

Mijn dochter (8) wilde een lange fietsvakantie maken. 'Weet je het zeker?' vroeg ik nog. 'Je moet nu zélf fietsen, hè?' Ik vroeg het een beetje voor de vorm, want mijn inwendige fietsvakantieganger stond al lang en breed te juichen na het horen van dit statement. Dat mijn dochter hier zelf over begon, vond ik een bewijs van een zeer geslaagde opvoeding. 

In 1989 had je het Huis van de Toekomst, een project van sterrenkundige en tv-presentator Chriet Titulaer. Je weet wel, die man met die kabouterbaard die met een zwaar Limburgs accent tv-shows als TROS Wondere Wereld presenteerde.

In de voorjaarsvakantie gingen we naar Disneyland Parijs. We waren er nog nooit geweest en volgens de directeur van Mila’s school was dat een omissie in ons bestaan. Dus boekten we de Thalys, twee nachten Disneyhotel (want als je het doet, doe het dan goed) en twee nachten in Parijs op de heen- en de terugweg. Want als de schooldirecteur het zegt, dan moet het wel waar zijn.