Ik sta in het straatje van de school in Cadaqués en kijk naar de kinderen die het schoolplein op lopen. Met mijn rug leun ik tegen een muurtje dat, zoals alle muurtjes hier, bestaat uit gestapelde leistenen die uit de rotsen in de omgeving zijn gehakt. Ik tik wat op mijn telefoon, zodat ik hopelijk niet al te veel als een stalker over kom. Wat me voornamelijk opvalt, is dat bijna alle kinderen een rugzak van Eastpack dragen. In verschillende kleuren, maar verder exact hetzelfde model. Sommige jongens hebben een ander merk bij zich, maar die hebben nog niet door dat dat eigenlijk niet de bedoeling is. Verder hebben ze allemaal een mondkapje onder hun kin hangen en zien ze eruit als de pubers in Nederland, maar dan met overwegend zwart of bruin haar.
Het was in maart uiteindelijk toch gelukt om Mila in te schrijven voor de eerste klas van het Institut Escola Caritat Serinyana, waar ze na de zomer zal beginnen. Dat kostte nog behoorlijk wat zweet, want ondanks dat ik er in oktober al naar had gevraagd, kwam de directrice van de school pas twee weken voor de deadline van de verplichte preinscripció met een hele waslijst aan documenten die nodig waren voor deze voorinschrijving. Er stonden dingen tussen als ‘een familieboekje’, ‘een officieel vaccinatiebewijs voor alle inentingen die Mila tot nu toe heeft gehad’, ‘een internationaal geboortebewijs’ en de inschrijving in het gemeenteregister, waarvan ik al twee keer had geschreven dat dat niet ging lukken in maart, omdat we pas in september in Cadaqués zouden wonen. De directrice ging niet in op mijn bezwaren. Ze gaf alleen maar door hoe het moest volgens de regels.
Gelukkig was daar Karin. Zij is een gestor (spreek uit: zjèstor), een soort consultant die mensen helpt zich door de Spaanse bureaucratie te worstelen. Dat dit een functie is die we in Nederland niet kennen, zegt wel iets over de mate van bureaucratie hier. Omdat Karin een Hollandse achtergrond heeft, begrijpt ze precies wat wij niet begrijpen. Ze liep met mij de lijst van de directrice door en we maakten een plan om de beoogde documenten op tijd bij elkaar te krijgen. Het lastige was dat we voor de inschrijving in het gemeenteregister een huurcontract in het Catalaans nodig hadden. Dat huurcontract was nog niet klaar en moest ook nog vertaald worden. Daarnaast moesten we een NIE-nummer aanvragen, een soort registratienummer voor buitenlanders. Hiervoor moesten we onze paspoorten opsturen met een koeriersdienst, omdat een Spaanse notaris geen genoegen neemt met een kopietje. Hij of zij moet de paspoorten even hoogstpersoonlijk kunnen besnuffelen. Ik was niet zo’n fan van dit plan, omdat paspoorten opsturen iets is wat je volgens mij in de regel niet doet.
Dit alles moest in twee weken rond zijn en Pek lag met een dikke griep op bed. Challenge accepted. Ik speurde onze verhuurders aan het huurcontract af te maken, vroeg bij het RIVM een officieel vaccinatiebewijs aan (levertijd: twee tot drie weken), bestelde bij de gemeente een internationaal geboortebewijs (levertijd: vijf werkdagen), en plande een afspraak in bij een fotograaf voor een actuele pasfoto van Mila. Toen ik bezig was met de koeriersdienst voor de paspoorten, belde Karin. Ze had contact gehad met de school en uiteindelijk bleek dat die hele lijst aan documenten pas nodig was in september. Voor de voorinschrijving hadden we alleen een pasfoto, een kopie van onze paspoorten en een kopie van het internationale geboortebewijs nodig. En die konden we allemaal per mail opsturen. Zo gepiept! Karin zou ons helpen met de inschrijving, maar daar was uiteindelijk alsnog onduidelijkheid over, omdat drie dagen voor de deadline haar vader overleed en zij – begrijpelijk – even van de radar verdween. Maar op de allerlaatste dag was de voorinschrijving toch nog gelukt.
De directrice hád misschien bijvoorbeeld in oktober al kunnen zeggen dat niet al die documenten in zo’n vroeg stadium nodig waren. Dan hadden wij wat minder haast gevoeld bij het vinden van een woning en dan had ik zéker minder last gehad van klotsende oksels in die twee weken voor de deadline van de voorinschrijving. Maar goed, ik wil ook weer niet beweren dat tijdelijk emigreren alleen maar makkelijk moet zijn.
We zijn nu voor tien dagen in Cadaqués om nog wat zaken te regelen, zoals paspoorten laten zien aan de notaris en onze toekomstige woningen bezichtigen. Een bezoek aan de school stond ook op ons lijstje en in de eerste dagen van ons verblijf hier was ik me vooral mentaal aan het voorbereiden op het telefoontje dat ik – in het Catalaans – zou moeten plegen naar de school om een afspraak te maken. Ik zag daar nogal tegenop, omdat ik bellen in het Spaans al best lastig vind, laat staan in het Catalaans, dat ik op een soort van A1-niveau beheers. En dat vindt die directrice vast niet oké. Dus ik was flink aan het uitstellen, totdat Mila zei dat ze helemaal geen behoefte had om de school te bezoeken, omdat ze het maar raar vond om daar rond te lopen als het geen open dag was. En het was ook niet zo dat ze op basis van het bezoek zou kunnen kiezen of ze naar deze school zou gaan. ‘Ik zie dat in september toch wel, hoe het er daar uit ziet? Het maakt mij niet zo veel uit hoor.’
En nu sta ik hier dus geposteerd voor de school, opgelucht dat ik dat telefoontje niet hoef te plegen, maar wel nieuwsgierig naar hoe het er hieraan toe gaat. Het blijkt wel weer dat ik me veel meer zorgen maak over Mila’s Catalaanse schoolcarrière dan Mila zelf.
ps. Het langgerekte, rechthoekige gebouw op de foto is de middelbare school van Cadaqués (met de sportvelden op het dak). Direct rechts ernaast is de basisschool, in het klassieke witte gebouw. Op je mobiel is dit niet zo goed te zien overigens.