Er is een aflevering van Friends die op verschillende momenten in mijn leven door mijn hoofd schiet. Of eigenlijk een heel specifiek fragment: Rachel zit met Chandler en Joey op de welbekende bank in hun stamkroeg, waar ze zelf werkt op dat moment. Ze haat haar werk en wil liever een baan in de mode, maar onderneemt niet echt iets in die richting. Als ze wederom hierover zit te klagen, volgt het volgende gesprek:
Joey: ‘If you ask me, as long as you get this job, you’ve got nothing pushing you to get another job. You need The Fear’.
Rachel: ‘The Fear?’
Chandler: ‘He’s right, if you quit this job you then have motivation to go after a job you really want.’
Ja, er zit superveel levenswijsheid in sitcoms. Ik laat me dan ook graag adviseren door karakters als Joey bij grote levensvragen. Stoppen met mijn baan? I need the Fear! Beginnen met schrijven? I need the Fear! Zangles? Fear! Er zijn natuurlijk veel betere termen voor, maar dit zinnetje van Joey helpt me soms iets te doen, waar ik een zetje bij nodig heb. Soms moet je iets vertrouwds loslaten om de kans op iets mooiers te vergroten. En dat is super eng.
Ik moest weer eens aan Joey denken toen we in de meivakantie in Cadaqués waren en we net het appartement hadden bezocht waar we ruim acht maanden zouden gaan wonen. Ja, je leest het al: zóuden gaan wonen. Daarmee verklap ik dat we dat niet gaan doen. Tijdens ons bezoek kwamen we erachter dat het appartement toch een stuk verder van Mila’s school af ligt dan we hadden ingeschat via Google Maps. Aangezien ze een middagpauze van anderhalf uur heeft, moet ze die afstand vier keer per dag afleggen. Ze zou er een goede conditie aan overhouden, maar geen tijd om te eten. Bovendien kregen we ter plaatse te horen dat het dak van het appartementencomplex vervangen moest worden. In september. Als we er net zouden wonen. En dat zou twee maanden duren.
Compleet gedesillusioneerd liepen we terug naar ons vakantieverblijf. We dachten dat we alles hadden geregeld, maar nu voelde de toekomst als drijfzand. Een woning vinden in Cadaqués is echt heel moeilijk. We bakten een tosti en bespraken de voor- en de nadelen van vasthouden of laten gaan. Ik voelde dat we niet in dat appartement gingen wonen. Ik zag het gewoon niet gebeuren. Het was te ingewikkeld. In een verbouwing kunnen we niet werken. En het halen en brengen van Mila zou hele happen uit de dag nemen. Elke dag weer. Los van dat we haar haar vrijheid gunnen om zélf naar school te gaan.
De volgende ochtend zat ik alweer op Airbnb en schreef ik makelaars aan in de hoop dat ze nu wel iets te bieden hadden voor acht maanden. ’s Middags hingen we wat rond in het dorp en deden we spelletjes op het terras bij het zwembad. Ik voelde me bezorgd over onze woonsituatie en tegelijkertijd bezwaard ten opzichte van de mensen van wie het appartement was. Ze hadden behoorlijk wat moeite gedaan om de hele familie ervan te overtuigen het appartement voor zo’n lange tijd te verhuren aan ons. We waren op bezoek geweest bij de 80-jarige schoonmoeder in Heiloo om kennis te maken en ze hadden flink doorgeduwd bij de vereniging van huiseigenaren om het rookkanaal gefikst te krijgen voor onze komst. Dat dat pas in september kan, tegelijk met die andere verbouwing, daar kunnen zij niets aan doen. Maar ja, om er nu daarom maar in te gaan wonen, dat slaat nergens op. Hoe langer ik erover nadacht, hoe meer ik dacht: we need the Fear. We moeten het idee van de zekerheid van dit appartement loslaten en op zoek naar iets anders.
The Fear duurde niet heel erg lang. Om precies te zijn: 36 uur. Toen gingen we kijken bij het Hollywood-huis dat we gehuurd hebben voor onze laatste twee maanden in Cadaqués (zie vorige blog). De eigenaren bleken toevallig een appartement in het centrum van het dorp te hebben. Een waanzinnig mooi, nieuw appartement. Van 140 vierkante meter. Met een enorm dakterras. Boven op een museum met werken van Dalí. Met drie slaapkamers, twee badkamers, een eetkamer met een enorme tafel erin, waaraan je prima kunt werken, en een keuken met alles erop en eraan. Met snelle wifi en drie minuten lopen van school.
‘En ik zie dat het nog vrij is,’ zei de eigenaresse. ‘Omdat ik jullie zo aardig vind, mogen jullie het huren voor hetzelfde bedrag als dat appartement dat jullie eerst hadden. Maar dan wel inclusief gas, water, licht, wifi. En house keeping.’
Ik zou hier het liefst twee enorme ogen willen tekenen om te laten zien hoe we haar hebben aangestaard. En hoe we elkaar de rest van de dag hebben aangekeken. Je kon het vraagteken boven ons hoofd zien hangen. Huh? Was dit nou echt gebeurd? Inmiddels zijn we een paar weken verder en hebben we een contract en alles. Het is dus toch echt gebeurd. We hadden een appartement, toen hadden we The Fear, en nu hebben we een ongelooflijk mooi appartement, met twee zuilen naast de voordeur, waar we vanaf half september gaan wonen. Midden in Cadaqués, met het werk van Dalí als enige buren. Ik geloof het eigenlijk nog steeds niet.