De Natuurkampeerterreinen bestonden 50 jaar en dat werd gevierd met een groot evenement op de Hoge Veluwe. Als oud-medewerker mocht ik erbij zijn. In de middag deed ik mee aan een workshop Bosbaden, waar ik al vaker van had gehoord en waar ik nieuwsgierig naar was. Bosbaden gaat niet over een bad nemen in een het bos – het bos is zélf het bad. Maar, vroeg ik mij af, hoe is dit anders dan gewoon een boswandeling maken?
Al een paar jaar loop ik met het plan om van Facebook af te gaan. Niet dat ik er dagelijks aan denk, de gedachte zweeft gewoon af en toe voorbij. Ik kijk nog maar weinig op Facebook, de posts die ik plaats komen rechtstreeks van Instagram en veel vrienden zijn al lang weg. Of in elk geval net zo inactief als ik. De laatste tijd is mijn behoefte om eraf te gaan enorm toegenomen. Hoe zou dat komen? En hoe ben ik te werk gegaan? Een stappenplan!
Op onze laatste wandeldag in de Schotse Hooglanden beklimmen we Ben Nevis, ofwel, the Ben. Het is de hoogste berg van de UK en we hebben geluk: de top is op deze dag níet in mist gehuld. Als toetje nemen we een duik in een heel koud meer en dan is het hup hup, gauw naar beneden om de bus te halen. Om de trein te halen. Om de boot te halen. Dag West Highland Way!
Op dag 5 en 6 van de WHW lopen we van King’s House via Kinglochleven naar de voet van Ben Nevis, de hoogste berg van de UK. We beklimmen de Devil’s Staircase en bereiken het hoogste punt van de route. We maken nieuwe vrienden en slapen in een verward huis.
Op dag 3 en 4 van de WHW lopen we van Rowardennan naar de stamkroeg van Rob Roy. We nemen afscheid van Loch Lomond én onze Deense vriend, en zetten de eerste stappen in de Schotse Hooglanden. Ik vind een paar wandelstokken en we komen langs de plek waar Hagrid’s hut stond in de Harry Potter-films.
Een jaar geleden ging ik samen met mijn toen zesjarige dochter op schaatsles. We deden een cursus 'Schaatsen op noren' op de Vechtsebanen. Zij zat in een kinderklasje en ik bij een groepje onhandige volwassenen die vroeger, toen natuurijs nog bestond, wel eens geschaatst hadden. Na tien weken kon ik de baan rondkomen zonder dat mijn benen alle kanten op zwabberden. Het leek zowaar op schaatsen.
