Op 1 januari van dit jaar had ik - net als vele van jullie - een goed voornemen. Ik ging naar de sportschool en zei mijn abonnement op. En toen huppelde ik naar huis en vond ik het de beste beslissing in tijden.
Het zat namelijk zo: ik had al twee jaar een abonnement op de sportschool, maar eigenlijk hou ik niet van de sportschool. Ik ben meer een buitensporter. Rennen met de zon op je snoet. Of de regen in je nek. Dáár hou ik van. Maar de laatste jaren ging dat rennen niet meer zo goed. De jonge hinde van weleer was ver te zoeken. Ik had meer weg van een kreupel hert dat wanhopig de roedel probeert bij te houden. Terwijl die al uren uit zicht was.
Na mijn zwangerschap (inmiddels al weer acht jaar geleden) was mijn bekken, hoe zal ik het zeggen, ánders dan voorheen. Dat hele baren is sowieso een slechte grap van moeder natuur. Want hoezo moet heel je skelet eerst verweken en dan veel te ver uit elkaar wijken om er een baby doorheen te krijgen? Maar goed, dat is een ander verhaal. Mijn bekken is dat verweken nooit te boven gekomen, en dat geldt ook voor mijn buikspieren, mijn bekkenbodemspieren en mijn onderrug.
Mijn fysiotherapeut concludeerde dat ik een hele slappe ‘core ‘had. Ik zelf dacht dat ik überhaupt geen core meer had, dus deze diagnose viel reuze mee. Hardlopen zonder goede core kan niet, want dan gaat je hele lijf in protest. Spieren waarvan ik niet wist dat ik ze had, deden ineens dagelijks zeer. En omdat mijn buikspieren mijn bekken niet op de goede plek konden houden, ging mijn knie ook maar op slot. ‘Kortom,’ zei de fysiotherapeut, ‘je moet oefeningen doen om je core sterker te maken.’
Het was dus uit pure noodzaak dat ik mezelf had ingeschreven bij de sportschool. In het begin vond ik het stiekem best leuk. Ik deed allemaal interessante dingen aan interessante apparaten en het had nog effect ook. Ik werd er fanatiek van en besloot zelfs een personal trainer te nemen. Hoe ik daar nou bij kwam, geen idee. Dat ging ook maar vijf weken goed.
Toen besefte ik dat ik naar de sportschool was gegaan, omdat ik wilde hardlopen. Maar doordat ik zo vaak in de sportschool was, had ik geen tijd om te gaan hardlopen. Ik miste de buitenlucht en vond al die beeldschermen met dertig verschillende programma’s en de stampende housemuziek op de achtergrond ineens oerstom. Dus ik hield ermee op. Mijn fitness-outfit verdween onder in de kast en ik besloot dat ik ook gewoon kon gaan wandelen in plaats van hardlopen. Daar heb je helemaal geen strakke core voor nodig. Dacht ik.
Na een half jaar niet meer in de sportschool te zijn geweest, zei ik dus in januari mijn abonnement op. De opluchting die ik voelde, was helaas van korte duur. Doordat ik in februari ben gestart met zzp-en, werk ik ineens veel achter een laptop op een niet al te fantastisch ingerichte werkplek (lees: de eettafel). Eind maart was mijn rug net zo hard als de houten bank waarop ik zat te werken. Mijn fysiotherapeut zei: ‘Die werkplek kan beter, maar wat nog veel belangrijker is… je hebt een hele slappe core. Daar moet je mee aan de slag.’
Met hangende pootjes ben ik teruggekeerd naar de sportschool. ‘Maar je hebt je net uitgeschreven!’ zei de baliemedewerker. ‘Ik weet het,’ zei ik. 'Mijn core was het daar niet mee eens.’ En nu doe ik weer interessante dingen aan interessante apparaten. Ik overweeg zelfs een personal trainer te nemen. Haha, nee hoor.