Lichamelijke ongemakken behoren tot de grootste taboes die er bestaan. Probeer op een feestje maar eens over soa’s te beginnen. Of leg je zweetvoetenprobleem een keer aan je collega’s voor. Grote kans dat die bij de volgende koffiepauze aan een andere tafel gaan zitten. Maar intussen wordt er heel wat af gegoogeld over incontinentie, klotsende oksels en eeltknobbels. En dat zijn dan nog de minst erge aandoeningen.
In een kleine kring kun je je lichamelijke problemen nog wel als gespreksonderwerp tevoorschijn toveren. Maar hoe meer lichaamssappen erbij komen, des te kleiner die kring wordt. Sommige dingen kun je echt alleen met je zus bespreken. Of met die vriendin die je al duizend jaar kent.
Toch is het gek. Want als er iets prettig is, dan is het medestanders vinden. Zéker als het gaat om zoiets intiems als een lichamelijk probleem. Als je uitvindt dat je niet de enige bent met een onnatuurlijke vorm van ochtendflatulentie, dan lucht dat behoorlijk op. Niet dat ik dat weet, maar ik heb een groot inlevingsvermogen. Ook al zo’n aandoening.
Internet is een superhandig medium voor het vinden van lotgenoten. Het probleem is dat als je googelt op dingen als ‘wondroos’, je meteen de meest ranzige foto’s voor je kiezen krijgt. Bovendien werken veel internetfora als magneten op mensen die het ergste van het ergste hebben meegemaakt. Terwijl jij gewoon van iemand wil horen dat het heus geen vaart zal lopen met je aandoening, krijg je júist de verhalen te lezen van mensen bij wie hetzelfde probleem een bijna-doodervaring opleverde. Daar zit je dan met je aambei in wording.
Laatst had ik gegoogeld op migraine en Mirena-spiraal. Ik verdenk deze twee namelijk van samenspannen en dat moet ik niet hebben in mijn lijf. Toen ik drie weken na de migraineaanval in kwestie bijna doodbloedde van de ongesteldheid (ja sorry, haak gerust af), kwam ik al googelend terecht op sites als hevigbloedverlies.nl en overgangsklachten.org. Ik werd er niet echt door gerustgesteld, omdat A. hoezo overgang, begint dat nu al? En B. ik las allerlei verhalen van vrouwen die maandelijks migraine kregen van die Mirena-spiraal. Zelfs als dat ding al meer dan twee jaar in hun lijf zat.
Het taboe negerend legde ik het probleem gisteren aan twee vriendinnen voor. Wat blijkt? De een is met haar 40 jaar al in de (vervroegde) pre-overgangsfase. Na een lange zoektocht naar een oplossing voor alle bijkomende klachten (migraine, hevig bloedverlies, stemmingswisselingen, opvliegers) slikt ze nu de pil door. En nu is het te doen.
De ander (41) is niet in de overgang, maar had een tijdje terug ook last van een onverwachte aanval van bijna-doodbloeden en moest zodoende zo’n beetje de hele dag doorbrengen op het toilet. Volgens een hevig inlevende mannelijke gynaecoloog (‘Wat verschrikkelijk!’) was dit waarschijnlijk een geval van pech. Dit kan soms gebeuren als een follikel wat groter uitpakt dan normaal (googel hier gerust op). En inderdaad bleef het bij die ene keer.
Waarom schrijf ik dit op? Ik hoop natuurlijk dat mijn lichamelijke ongenoegen van deze maand ook een gevalletje van pech is. Wat belangrijker is: internet kon me niet geruststellen, maar deze twee vriendinnen wel. Ik vond het echt heel fijn om hierover te praten (en te lachen). Het lucht enorm op. Misschien loop jij ook ergens mee rond waar je onzeker over bent of waarvoor je je schaamt. Gooi het niet per se op het bord van je collega’s, maar zoek iemand die je vertrouwt en leg het voor. En/of ga even langs je huisarts. Op een gegeven moment is een taboe geen taboe meer.
—
Wil je geen enkele post van de astronaut missen? Schrijf je dan in voor de nieuwsbrief.